Ο Δεκέμβρης φέρνει πάντα κάτι ιδιαίτερο. Ένα πιο αργό φως, μια παύση ανάμεσα στις μέρες, μια σιωπή που μας προσκαλεί να σταθούμε. Καθώς η χρονιά πλησιάζει στο τέλος της και μια νέα βρίσκεται μπροστά, συχνά μετράμε όσα δεν προλάβαμε, όσα θέλαμε μα τελικά δεν υλοποιήσαμε και μπαίνουμε σε μια διάθεση αναστοχασμού. Στη διάθεση αυτή, θα το έχετε σίγουρα παρατηρήσει και εσείς, κρύβεται ένας πολύτιμος χώρος ευγνωμοσύνης: εκεί όπου οι απλές στιγμές αποκτούν βάθος.
Η ευγνωμοσύνη δεν είναι απλώς ένα «θετικό συναίσθημα». Η ψυχολογία την αναγνωρίζει ως μια θεραπευτική στάση ύπαρξης: μια ικανότητα του νου να μετατοπίζει την προσοχή από την έλλειψη στην πληρότητα. Όταν εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να αναγνωρίζει το μικρό (την ανάσα του πρωινού, ένα βλέμμα κατανόησης, μια αγκαλιά, τη ζεστασιά ενός ροφήματος), τότε αρχίζουμε να καλλιεργούμε εσωτερική ανθεκτικότητα.
Στη Συνθετική Συμβουλευτική, βλέπουμε την ευγνωμοσύνη όχι ως άρνηση του πόνου, αλλά ως πράξη σύνθεσης: τη δυνατότητα να κρατάμε μαζί το δύσκολο και το όμορφο, χωρίς να ακυρώνουμε κανένα. Να μπορούμε να πούμε: «ναι, κουράστηκα και την ίδια στιγμή ένιωσα κάτι απλό και αληθινό», «ναι, μπορεί να λύγισα όμως δεν έσπασα και την ίδια στιγμή έμαθα πολλά, για μένα, για τον κόσμο».
Η ατμόσφαιρα του Δεκέμβρη μας θυμίζει πως η πληρότητα δεν βρίσκεται πάντα στα μεγάλα γεγονότα, αλλά στη συνειδητή παρουσία μέσα στις μικρές στιγμές που αλλιώς θα περνούσαν απαρατήρητες. Η στιγμή που ανάβουμε ένα κερί, που καθόμαστε με φίλους χωρίς λόγια, που ακούμε τη βροχή, που καλούμε αυθόρμητα ένα αγαπημένο πρόσωπο, που γράφουμε ένα χαρτάκι post it στο συνάδελφο «σε ευχαριστώ που με άκουσες χτες».
Ας αφήσουμε λοιπόν φέτος την ευγνωμοσύνη να γίνει η γιορτή μας. Όχι μέσα από εντυπωσιακές υποσχέσεις, αλλά μέσα από μια εσωτερική υπόμνηση: ότι κάθε μέρα, ακόμη και στις πιο απλές της εκδοχές, μπορεί να είναι μια ευκαιρία σύνδεσης, αποδοχής και νοήματος. Γιατί, τελικά, η ευγνωμοσύνη είναι ο πιο φωτεινός τρόπος να λέμε ευχαριστώ στη ζωή, ακριβώς έτσι όπως είναι.
